“Zwierzęta nocy”

autor: Austin Wright. nie. NIE. bardzo, bardzo NIE. Podobno nakręcono ekranizację. Umknęła mi, ponieważ X muzy nie poważam. Zatem po książkę sięgnęłam bez złych przeczuć. Mamy sytuację wyjściową: jest kobieta, ma lat 49, ma męża i dzieci, ‘poświęciła się’ życiu rodzinnemu, choć to raczej mąż ją poświęcił. Kiedyś miała innego męża, rozwód w okolicach 24 lat. Ponieważ nie chciała poświęcić się i zarabiać, by on mógł pisać. Jak dotąd jasne. I teraz ten były mąż przysłał jej manuskrypt, aby przeczytała i oceniła. Nie wydaną książkę z dedykacją, nie bukiet róż, nie słodkiego yorka wreszcie – rękopis. I kobieta czyta, a my wraz z nią. Czyta w kawałkach, ponieważ dom, dzieci, pranie… To wszystko, takie nudne i burżujskie jest wyliczane w trakcie. A także delegacja aktualnego męża, jej podejrzenia o jego romans, jego decyzja o zmianie zamieszkania, totalny bęcwał, chce się przeprowadzić, gdzie będzie się rozwijał i zarabiał, a jej nie pyta o zdanie… Jasne? A teraz rękopis. Mroczny, straszny, jak to potwory zaatakowały i zabiły żonę i córkę głównego bohatera. Który nie kiwnął palcem. Bał się o siebie. Potem miał traumę, potem się mścił, a potem umarł. Super. I połączenie wątków – kobieta jest zachwycona lekturą, zniesmaczona aktualnym mężem i wysyła do byłego zachęcający liścik. Naprawdę? Tak się jej spodobało, że by zwrócić jej uwagę były każe zgwałcić i zabić żonę i córkę swej postaci? Skoro była taka chętna, to były równie dobrze mógł jej przysłać tego yorka. Najsłodszego w świecie potworka. Nie kupuję wyjaśnienia, że książka byłego jest świetna. Nie jest. I nie pomaga nawet, że czytająca kobieta powoli zaczyna się do niej przekonywać i dzieląc włos na czworo próbuje wmówić mnie, czytelniczce całości, że jej lektura jest świetna. Nie jest. Opowieść o podstarzałej czytającej też nie jest świetna. Całość tchnie nudą. I uprzedmiotowieniem kobiet. Wszystkie są potraktowane przez autora podle. Nic nie ratuje tej książki w moich oczach. Nic.