autorstwa Edmunda de Waala. Niewiele ponad 400 stron. Ale jakich stron! Pasja wygląda z każdego starannego akapitu, historia toczy się kołem od starożytnych Chin, przez Francję, zahacza o dwór Augusta zwanego Mocnym, przez kremową, ułomną porcelanę królowej Charlotty, złoża Czirokezów, aż wreszcie ten symbol czystości i piękna, ta biała porcelana, prześwitująca, jest produkowana w fabryce Allach. W Dachau. W obozie koncentracyjnym. Potem NRD, Chiny Mao. To nie musiała być historia porcelany. W każdym razie – wspaniała wędrówka, pan de Waal podróżował nie tylko w czasie, a jego kwerendy nie ograniczały się do bibliotek i archiwów. Jako, że jest on również artystą ceramikiem, wybrał się do Chin czy Kornwalii. Jego pasja i jego historia przeplatają się z główną opowieścią, osobiste porażki w wypalaniu, czy sukcesy, gdy już przyszły czasy wystaw w wielkich muzeach – nie mierzwią, są idealnym dopełnieniem historii porcelany jako takiej. Erudyta i rzemieślnik, archiwa i piec do wypalania. Czytałam z przyjemnością. Ilość rzeczowych danych i osobiste wspomnienia idealnie się równoważyły. Polecam. Więcej powinno być takich książek. Tak, jak więcej ludzi powinno robić to, co kochają, wtedy takie książki byłyby na porządku dziennym.
na zdjęciu moje próby malowania ceramiki. coś poszło bardzo nie tak 😉
Aksinia 