Przystanek W

Tuż przed burzą biegniemy ze ślubnym na lody, bo rzemieślnicze, bo dawno nie jedliśmy, bo dziecko na chwilę ucichło w wózku, więc pchamy ten wózek, niby dwa syzyfy, w worki jutowe jakieś odziani… a nie, nie jest tak źle, worki jutowe to ma na sobie ta para, co to z naprzeciwka nadciąga, bogowie, co za brudasy, a te dredy w kolorze lilaróż, a tatuaże na twarzy, no pracy, w której podatki się płaci to w kraju nad wisłą nie znajdą, a w ogóle to czemu ta kobita z dredami do pasa do mnie coś mówi? Niepotrzebnie kontakt wzrokowy nawiązałam, stara, a głupia

– Zaraz będzie ciemno – zanuciła dredziara, a ja zdębiałam, bo przecież widzę, że będzie, chmury nisko, że prawie przy kolanach, gdzie ja mam folię na wózek, oby dziecię nie zmokło, bo jak się przeziębi to paa-aanie…

– Zamknij się. – uprzejmie odparł mój luby. Zanim otworzyłam buzię by powiedzieć, że widzę te chmury.

– No. – stwierdziła dredziara i odmaszerowała. Więc nie powiedziałam lubemu, co myślę o dialogach na ulicy. Bo zrobiło mi się głupio. Bo jeszcze dwa lata temu kicałabym z derdziarą pod sceną. A dziś nawet nie pamiętam zawołania. Bo wózek. Bo chmury. …eh, bo pesel panie…. może czas przestać nosić koszulki z przystanku, by w błąd młodych nie wprowadzać? Bo jak sprawdziłam wykonawców, to w tym roku nie za wiele mi mówili, to samo dotyczyło gości… A jeszcze ponoć służb niemieckich nie wpuszczą, w sensie że nasze ministerstwo, bo Jurek to się zdziwił, zresztą Niemcy też, bo współpraca była idealna, a tu nagle…

 

– Gdzie protest? Bo ja nie jestem z Miasta Krasnoludków, tylko na protest wpadłam, bo tu mam najbliżej, to pójdziemy razem, nie? – wysoki rudzielec, potrząsając pysznymi lokami zaatakował mi małżą. A on się speszył. Koszulka przystanku ogłaszała, że on na protest, ale…

– Protest w tamtym kierunku, ale ja wracam do domu. Mleko się dziecku skończyło i muszę donieść, bo pora karmienia.Żona kazała jak najszybciej, bo dziecko wyje… – na dowód prawdomówności potrząsnął siatą z puchą mm rozmiarów jak dla amstaffa…

– No tak. Jak przychodzi co do czego, to zawsze wina żony. – znikąd pojawiła się panna z transparentem. – Ja idę, zaprowadzę panią.

 

Pianinko dziecka ma fatą funkcję, że jak się naciśnie guzik z obrazkiem zwierzaka, to potem gra dźwiękami wydawanymi przez danego zwierzaka. Jest owca, krowa, pies, żaba, kaczka. I zadawszy temat kaczki mąż wystukał hymn “Kiedy ranne wstają zorze”. Pieśń kościelna w wersji kwakanej.

– Chłopie, co robisz? – jęknęłam znad książki.

– Układam nowy hymn państwowy.