Niknący świat – Mieczysław Lepecki

Szwagier mój raczył mnie wyśmiać, że czytam książki podróżnicze, zamiast samej podróżować. Mogłam co prawda się bronić, że kobieta na krańcu świata w pojedynkę to jednak proszenie się o kłopoty, bo świat nie wszędzie jest piękny i z jednorożcami – ale ze szwagrem trudno dyskutować w oparciu o racjonalne argumenty. Zatem wskazałam, że czytuję z serii “Podróże Retro” bardziej dla zmian społecznych niż ciekawostek geograficznych. I tu świetnie wpasowuje się Mieczysław Lepecki. Nie funduje on nie wiedzieć jakich szokujących szczegółów, opisuje co widział i przeżył. A że w chwili pisania miał już na karku kilka krzyżyków – jego podróż po dzikiej Brazylii jest o niebo ciekawsza niż rozdygotane emocjonalnie “Zielone piekło”. Język nie nazbyt literacki – ale autentyczny. Tak samo, jak zdjęcia w sepii. Jak zwykle pozycja z “Podróży retro” sprawiał mi przyjemność, skłoniła do kilku przemyśleń – i uchroniła od krytyki szwagra. Wszak w czasie się nie cofnę. Niestety nie cofnę się w czasie także do Japonii, gdzie geisze kształcone przez lata stukały drewnianymi trzewikami po kiepskich chodnikach i uśmiechały się kryjąc wstydliwie usta. Owszem, nadal żyją maiko i geiko – ale to już nie ta dyscyplina i na widok aparatu uśmiechają się szeroko, pokazując wybielone na zachodnią modłę ząbki. Kiedyś je czerniły 😉 W ramach podróży sentymentalnej – puzderko z motywem geiszy.