Co mnie napędza

…kłamiesz, patrzę na twoją bezbłędną, z pewnością cholernie drogą sukienkę, czarna z białymi wstawkami, kiedy w firmie były podwyżki? nie wiem, dawno mnie tu nie było, ale wiem, że kłamiesz, potrzebuję uwierzyć, że wszystko będzie dobrze, potrzebuję ci wierzyć, byś ty wierzyła mnie, kłamstwo wtedy ma sens, wyciągam stare błyskotki sprzed lat, nikogo już nie skrzywdzi opowieść, że tamta blondynka z tamtym szatynem, zresztą, kto dyrektorowi zabroni, no nie ja i nie ty, śmiejemy się gorzko, porozumiewawczo, kłamiesz, kłamię, mówię, co chcesz usłyszeć, gram na twoich emocjach, jak ty na moich, tylko podpisz mi papier, potrzebuję tego, będę lojalna, czym jest lojalność?, loyal to no-one, była taka piosenka, wiem, że była, szybki rytm, jak rytm rozmowy, czy z moich snów wysnujesz dla kogoś krzywdę – nie wiem i nie stoję o to, tylko podpisz, bez nerwowych ruchów, nagłe zmrużenie oczu, coś ci się nie podoba, niepokoi mnie to bardziej, niż chcę przyznać, fałszywa, jak stos złotych monet, ale wierzę ci, bo muszę, bo chcę, to tylko biuro, to nie gniazdo smoków, może szerszeni, może os, ale nie smoków, już nie…

– Żono, co ci? Nawet szafki w kuchni umyte?

– A, zamyśliłam się…

…w nocy stres wyszarpuje mnie z bezpiecznego snu, czekam na podpis, ona chce, bym czekała, albo zapomniała, nie wiem… nie wiem, jak mogło mnie to kręcić, nie wiem, jak mogły mnie bawić te układy układziki, nie wiem, jak mogłam mówić, że stres mnie napędza.

Co za bzdura. Wdech, wydech. Powietrze pachnie deszczem. Ktoś trzepie dywan na podwórku. Zapomniany odgłos dzieciństwa.