Scenka rodzajowa z dedykacją specjalną

Dedykacja jest dla Olitorii, która kolejny raz pytała, czy ja do ludzi tak wprost. Owszem. Ludzie do mnie takoż. Prawdopodobnie dlatego, że wierzę, że komunikacja wprost jest najbardziej racjonalna, najsensowniejsza i nie trzeba się motać.

Miejsce: przedsionek żłoba, poczekalnia taka, gdzie przebrane małe klienty czekają na wpuszczenie do raju zabawkowego.

Osoby: pani Basia, urocza 40 z cudownym podejściem do dzieci, Żaba, matka Żaby i widownia w liczbie sporej.

Czas: tuż przed 8 rano, czyli tłok, pośpiech, Armagedon.

Pani Basia otwiera drzwi, Żaba niby ruski tank przebija się przez kolejkę, bo ona chce już, a tamte dzieci to się jeszcze zastanawiają, więc ona wejdzie już, a reszta niech kontynuuje zawiłą czynność namyślania się. Pani Basia bierze ode mnie pampery, spogląda z ukosa na Żabulca i komentuje na głos:

– Żabka kochanie, co masz w łapce? Szczotkę do włosów? [jak ona do cholery przemyciła moją szczotkę do włosów, taką dużą, różową, z rękojeścią, a nie to nowoczesne zminiaturyzowane, to ja nie mam pojęcia. Może na tym siedziała całą drogę…nie wiem!] No tak, zabrałaś mamie szczotkę, to dlatego mama taka nieuczesana.

I absolutnie się nie tłumaczyłam, że wiatr na drodze, a na mostach to tak duje, jak w kieleckiem. Zasadniczo – to był zabawny tekst 🙂 I trochę rozładował atmosferę 🙂