Zamknięta granica czyli opactwo w Krzeszowie

Kiedy ostatnio odbiliście się od zamkniętej granicy? W sensie macie wszystkie papiery, paszport dla dziecięcia, zaświadczenie o szczepieniu psa, kota i chomika, prowiant suchy na trzy lata – a pogranicznik ustawia samochód własny w poprzek drogi i warczy “Nazad!”

To my mieliśmy tę przyjemność w niedzielę.

Chcieliśmy zwiedzić Skalne Miasto w Czechach, Żabę nieco wybiegać, sera zasmażonego pojeść – a pogranicznik patrzy wilkiem i nie pozwala.

Chłop wysiadł i bardzo uprzejmie poprosił o wyjaśnienia. Jako, że był jedynym posługującym się przyzwoitym czeskim, znacznie wykraczającym poza ‘Ahoj!’ – jako jedyny wyjaśnienia uzyskał.

Do Skalnego Miasta wjechało dwa tysiące polskich turystów, obsiedli każdą wolną pędź ziemi, wszystkie atrakcje, samochody nawet na szlakach turystycznych stały, bo parkingi dawno przepełnione [nawet te płatne!] – więc Czesi zamknęli granicę. Dosłownie przed naszym nosem. Jakbyśmy się w tej dwuipółgodzinnej trasie nie zatrzymali na dokarmienie Żaby – zdążylibyśmy.

Jako, że pogoda jak złoto, a Żabę wybiegać trzeba – chłop kazał mi szybko znaleźć coś w okolicy.

Padło na opactwo w Krzeszowie. Mniej więcej po drodze.

Chłop zaznaczył, że jeśli opactwo jest piękną ruiną, to on zrobi coś pochopnego. Bo piękną ruinę to już mijaliśmy. Tam kilkuletnie drzewka rosły na murach.

Co prawda – nawet, jakby to była chałupa przy drodze – musieliśmy się się zatrzymać, zresztą – chałupy też są malownicze…

I tak pełni wątpliwości gnaliśmy… Nic z tych rzeczy. Obiekt pięknie utrzymany, widać, że fundusze płyną szerokim strumieniem, świeżo po remoncie, pod drzwiami bazyliki sprzedawane kremówki – nie wiem, czy papieskie, bo skończyły się dokładnie przed nami… Coś pięknego, perła baroku, polecam – do zwiedzania, poza bazyliką – dom opata, podziemia, cała infrastruktura dla pątników, uroczy sklepik… Jak ja czekam na moment, aż Żaba zacznie zwiedzać, a nie tylko biec przed siebie z okrzykiem “AAAAaaaaaAAAA!” próbując złapać kryształowy żyrandol [nie udało się], pozłacany lichtarz [udało się], a schody przestaną być wyzwaniem, któremu nie sposób się oprzeć…

To w podziemiach…

A tu już sklepik. Wewnątrz zdjęć nie robiłam, bo moja kolej na pilnowanie Żabki. A tam było dużo i dużo schodków. Czyli 3 + 4 + 2… Żaba próbowała skakać. Nieważne, że obok był podjazd dla wózków. Schody to wyzwanie.

Opactwo polecam, niesamowita historia zmieniających się właścicieli, opowieść o cudownej ikonie, bardzo gościnni zakonnicy czy księża… generalnie byłam w szoku, bo zakon miał być benedyktynek, a nigdzie nie było ich widać, wszystkim zawiadywali zakonnicy. Ale może one się mniej w oczy rzucają, a ja w pogoni za trąbą powietrzną mało uważna jestem.