Wrocław nie dla turystów + puzderko papierowe DIY

Ale dlaczego Wro nie dla turystów? Że niby co to ma w ogóle znaczyć? Że niby mieszkańcy czekają z utęsknieniem na Święta, żeby odzyskać ulice? I przeklinają rankingi, gdzie Wro i jego jarmark zdobyli wysokie miejsca, co spowodowało napływ kolejnych turystycznych najeźdźców, przekonanych, że do nich należy rynek i okolice? Niiee no, skąd. Lokalsi zwykle czekają na wakacje, aż studenci wyjadą. Przez dwa miesiące da się wtedy przemieszczać bez doliczani godziny na ‘niespodziewane korki’.

Nie dla turystów – bo przecież nie po to człowiek przyjeżdża do miasta, by włóczyć się po magazynach czy zapomnianych przez konserwatora zabytków zaułkach.

1. aby zjeść: Kame Bar przy ul Robotniczej 70J. Jedzenie – pyszne, tanie, prowadzące Japonki uprzedzająco grzeczne. Za 25 PLN objadłam się po kokardę [zielona herbata + zupa miso + kurczak w 5 smakach + kawałek sernika z zieloną herbatą]. Na czym polega dowcip? Bez nawigacji człowieku nie trafisz, to jest pośród magazynów, widok na stare hale produkcyjne, Gierek jest z siebie dumny 😉

2. aby zjeść szybko w Rynku: Bistro Patties na Igielnej, róg z Więzienną – nigdy nie widziałam tam tłumów, może coś się zmieniło. Naleśniki olbrzymich rozmiarów, sycące i tanie. Na ścianie wymalowana uliczka, zwykle siedzę i szukam kota. Ja wiem, że on tam jest, co to za uliczka bez kota 😉

3. aby napić się herbaty i porozmawiać: Czajownia przy Białoskórniczej. Czemu nie dla turystów, wszak to blisko? Skoro przyjechałeś do Stolicy Dolnego Śląska to chyba nie po to, by czekać 40 min na obsługę! Tu nikt się nie śpieszy, możesz wybierać herbatę nawet i dwie godziny. W lecie urokliwy japoński ogródek, przez cały rok – podesty z poduszkami do siedzenia czy leżenia. Oprócz herbaty – szisza, przegryzki. Co do sziszy – nie polecam mieszania arbuza z wanilią. Co do herbat – polecam Kabukicha. Umówmy się – w życiu nie będę już miała tyle czasu ani miejsca w kuchni, by samej bawić się z lodem, proporcjami, wrzątkiem i co tam jeszcze. A smak jest niepowtarzalny.

4. aby napić się i pomilczeć – Salonik. Braniborska. Mój ślubny tam nie chodzi, mówi, że mordownia. W tv migają zapasy lub mecz, z głośników brzmi ciężka, niespotykana już muza, piwo niechrzczone i tanie. Z minusów? No chyba tylko komary w ogródku. I krzywe kije do bilarda. I stół do piłkarzyków jakiś zwichrowany. But then again – Salonik. Legenda.

A puzderko? Zaczęło się niewinnie.

– Kochanie, widziałeś mój klej do papieru, biurowy?

– Nie?

– W sztyfcie był, w tej oto szufladzie.

– Hmm, wyrzucałem ostatnio jakieś sztyfty, puste. Myślałem, że nie dopilnowałaś i znów ci Żaba zjadła szminkę… A w ogóle to czemu trzymasz tu rzeczy? Specjalnie ci zabezpieczyłem biurko, żeby się nie dostała…

– No zabezpieczyłeś, czy ja mówię, że nie? Bez młotka się nie dostanę.

W związku z dialogiem jak wyżej – stanęłam przed koniecznością poskładania puzderka bez kleju. Wyszło – jak niżej, a korzystałam z instrukcji tej miłej pani, KLIK. To jednak miło, kiedy ludzie dzielą się wiedzą. Taka sierotka techniczna, jak ja, ma wtedy szansę 😉

Z uwag technicznych, jeśli używacie papieru twardszego, jakoś tak 200, to różnica, żeby puzderko dało się zamknąć, powinna być większa, u mnie 2 cm. Kiedy zrobiłam jak w filmiku nakazują – 1 cm – nie dało się złożyć.

A po co mi puzderko, wszak już po Świętach? Noo… żeby lale miały jak podróżować 😉