“Człowiek o 24 twarzach” Daniela Keyes czyli skończona Matrioszka Miłosna

Książkę przeczytałam kilka dni temu. Nie za bardzo wiedziałam – nadal mam wątpliwości – jak podejść do tematu. W czasem przemyśleń skończyłam matrioszkę. Wypalanie dobrze robi na myślenie.

Matrioszka dostępna TU

A co do książki. Czytało się dobrze. Autor nie chałturzył, spotkał się z zainteresowanym, z sędziami, adwokatami, prokuratorami, lekarzami i pielęgniarkami. Jedna z ofiar także zgodziła się na rozmowę. Rzecz się działa pod koniec lat siedemdziesiątych XX w. wyroki zapadały na początku osiemdziesiątych. Trudno więc nazwać sprawę ‘świeżą’. Chyba nawet film czy dwa już do kin weszły [i wyszły].

Wyobraźcie sobie chłopca w biednej rodzinie. Ojciec popełnił samobójstwo, matka powoli się staczała. Oprócz chłopca miała na utrzymaniu starszego syna i malutką córeczkę. Wyszła ponownie za mąż za jednego z licznych partnerów. Mąż ten nie znosił chłopca. Przemoc, krzyki, alkohol. Chłopiec chciał być gdzieś indziej. Zamykał oczy i starał się zniknąć. Kiedy chłopiec miał 8 lat mąż matki wywiózł go w odosobnione miejsce. Chłopiec nie wiedział, co go czeka, ale nie mogło to być nic dobrego. Chłopiec zamknął oczy, byleby tylko nie było bólu, upokorzenia i tego mężczyzny. I stał się ‘cud’. Chłopca nie było. Pojawił się, gdy mężczyzna się ubierał. Groził chłopcu śmiercią, jeśli ktokolwiek dowie się, co zaszło. Czas płynął, tak samo alkohol. Gwałty powtarzały się, tak samo jak pobicia matki z trwałym uszkodzeniem zdrowia. Chłopiec zamykał oczy. Otwierał je ktoś inny.

Billy Milligan przeszedł w dzieciństwie piekło. Zawiodła matka, zawiodło społeczeństwo. Aby się ochronić – organizm utworzył alternatywne osobowości. 24. Ktoś przyjmował ciosy, ktoś je oddawał, ktoś był osiłkiem, a ktoś płaczącym dzieckiem. 24 osobowości. Na tamten czas rekord. Ewenement. Byle tylko uciec przed krzywdą i przetrwać.

A pytanie brzmi: jakie to właściwie ma znaczenie dla zgwałconych kobiet, obrabowanych i zastraszonych gejów czy wreszcie dla ofiar karteli narkotykowych, dla których to karteli pracował?

Nie można przypisać winy, skoro sprawca jest chory. Nie ma winy, nie ma odpowiedzialności. Ale przestępstwo zostało popełnione.

Książka nie odpowiada jednoznacznie. Oczywiście, autor sugeruje kierunek postępowania, ale przedstawia też inny punkt widzenia.

[Technika i wiedza na tyle poszły do przodu, że rozważania, czy Billy był aktorem czy osobą chorą uważam za mało istotne. W tej chwili naukowcy potrafiliby sprawdzić, czy sprawca kłamie czy rzeczywiście mózg został uszkodzony. Pytanie – czy leczyć przymusowo czy też pozwolić skończyć ze sobą danemu sprawcy nadal uważam za aktualne.]

A poniżej Matrioszka, która wynikła z mojego myślenia. Dobrze, że nigdy nie będę musiała podejmować decyzji, które spadły na kolejnych sędziów. Osadzić? Leczyć? Izolować? Wypuścić do społeczeństwa? Nie zazdroszczę.