Dla kobiet tylko

[w szczególności ciężarnych] zrozumiałe.

Siedzę i wzrokiem rozmarzonym wpatruję się w efekty świetlne za oknem. Ja fajka zapalać nie muszę [nie mogę!] – a tu proszę, sam świat funduje mi spaliny i dymy, a jakie pikne, szał ciał i uprzęży.

Siedzę i pomarańczę obieram, skórka złota jak złoty kurz za oknem.

– Kochanie, ile właściwie tych pomarańczy było? – pytam bez związku, podziwiając dno w misie na owoce. Wszystko zasadniczo podziwiam, bo Kijanka to mi się prawie w gardle tłucze. Lekarz kazał stawić się w szpitalu, jak tylko coś mnie zaniepokoi. Więc, po dwóch dniach awantury ze strony Kijanki, ale to takiej awantury, że ani siedzieć, ani leżeć, ani myśleć – spakowałam walizkę i czekam na jakiś ostateczny sygnał. I pomarańczę ostatnią obieram.

– Nie pamiętam dokładnie, cztery? – Chłop stanął w drzwiach, dopakował mi sztućce do walizki. I kubek.

– Chyba więcej, jakie cztery, Żabie dałam jedną, sama zjadłam wczoraj dwie, teraz obieram, a jestem pewna, że było troszkę więcej….

– Cztery kilo.

– Myślisz, że Kijanka nie lubi pomarańczy?

Chłop zamarł. Potem bez słowa rozpakował walizkę. Wyszło, że zjadłam cztery kilo pomarańczy w trzy dni.