Nie dzwoń do mnie rano, jeśli chcesz, by to małżeństwo przetrwało!

Nie dzwoń rano, bo przysięgam, chlusnę gorzką nienawiścią, trzecią godzinę sprzątam, próbując uśpić wyjące dziecko, wiem, że tego nie wymagasz, ale wiesz, w kuchni to przyklejam się nie tylko do podłogi ale i do blatu i błagam, nie mów mi, że twoja matka, bo do cholery, jak mówią strajkujący nauczyciele, ja nie po to studia robiłam, by szorować kafelki w kuchni, nienawidzę robót domowych, czy ty rozumiesz, że ja tego nienawidzę, że całe życie miałam zamiar zarobić tyle, by kupić sobie pracę jakiejś innej osoby, bym nie musiała robić tego, co kwasem przeszłości, że przecież my wszystkie, od prababki, na dwa, trzy etaty, ale w końcu to ja brzydzę się gotować w tej kuchni, więc to ja wyniosę te trzy wory śmieci, nieważne, że poprawiając makijaż przed wyniesieniem śmieci czuję się jak copy of a copy of a copy, nieważne, że kiedyś przewodziłam całemu klanowi Tremere, to było dawniej niż dawno, teraz to ja już tylko shadow of a shadow of a shadow… Nie dzwoń rano, bo budzisz mi dziecko, a ja próbuję doprowadzić to mieszkanie do stanu używalności, bo nigdy nie raczysz ze starszą posprzątać, zbieram wasze ciuchy, zabawki, jak ta nieszczęśnica z 1985, tylko, że ona jeszcze wygląda jak człowiek, a ja jest tylko the copy of the copy… Nie dzwoń, nie chcę, rozumiesz nie chcę rozmawiać o pogodzie, słońcu i może byśmy jeszcze działkę wynajęli, żeby były świeże warzywka dla dzieciaczków, doprawdy, mało mamy do roboty, doprawdy, potrzebuję jeszcze ziemi za paznokciami, wiem, że urabiasz się po łokcie, ale jestem tak zmęczona przed 10 rano, że błagam nie dzwoń, bo usłyszysz o słowo za dużo, bo gniew żrącym kwasem zrobi ci krzywdę, nie dzwoń, poczekaj, schowam nienawiść, jak tyle razy uprzednio, pohamuję nazbyt prędkie myśli, nie rzucę się zębami do gardła, tylko daj mi czas, to w końcu moje gardło…

– Cześć, kochanie, nie mogę teraz rozmawiać, zadzwoń później, właśnie się obudziła i muszę zmienić pieluszkę, bo się zapłacze…