Bursztynek, bursztynek, znalazłam go na plaży…

słoneczna kropelka… i tak dalej. Śpiewałam to namiętnie, choć nawet mewy uciekały. A to spory wyczyn, biorąc pod uwagę, jaki dźwięki one z siebie wydają [Olitoria twierdzi, że piszczą. Moim zdaniem to jest osobna kategoria pisku.]. Bursztynka szukałam. Aż znalazłam. Bo z tych upartych dzieci byłam. Malutki był, ale własny, cudny.

Do chwili, aż go pokazałam ciotce. Ciotka mieszkała gdzieś pomiędzy, Witomino się to nazwało, to była wtedy dzielnica Gdyni. Tak to zapamiętałam. Ciotka spojrzała na mój skarb i uśmiechnęła się z politowaniem.

– Ależ dziecko, to śmieć. Nikt ci tego nie oprawi. Srebra szkoda.

– To co mam zrobić, żeby prawdziwy bursztyn znaleźć?

– Nie znajdziesz teraz. Sztormu dawno nie było. Potrzebny sztorm. I wtedy, po sztormie, idzie się, jak najszybciej, najlepiej w nocy jeszcze, i w morze, są tacy, co nurkują, ale to niebezpieczne nawet dla dorosłych,  bo woda jeszcze niespokojna, a zimno…

– I oni wtedy wyławiają prawdziwe bursztyny? I potem sobie noszą?

– No nie, potem sprzedają w skupie, żeby sobie małe dziewczynki mogły kupić pięknie oprawiony…

– Ale ja chcę mój, mój własny!

Zero porozumienia, zero.

A bursztynek się zgubił, malutki był, to się zgubił. Choć pilnowałam, jak mogłam. Bo wizja kąpieli w zimnym morzu, w nocy, to jednak mnie trochę przerażała. Ciemno to nic, ale ten ziąb…

I teraz zatapiam sobie bursztynki, takie malutkie, w  żywicy. Żeby im nie było smutno, że nie są skarbami.