Skażone smogiem światło poranka

niespiesznie sączy się przez zakurzone żaluzje. Palce pomykają szybko, szybciej niż myśli. Zanim dziecko zdecyduje, czy rozpocznie dzień krzykiem – czy uśmiechem – sprawdzam stronę gumisiowego drzewa. Niemożliwe, strona wciąż istnieje! Niemożliwe, strona z ogłoszeniami społecznościowymi wygląda jak lata świetlne temu! Kiedy moja przeglądarka podpowiada mi już pinterest’a, a z podpowiedzi yt na dobre zniknął Slipknot – strona gumisiowego drzewka wygląda, jakby nadal istniała. A przecież nie może. Zdradzę wam sekret: ten z ogłoszenia “Wysportowany 36M, 186 cm, brunet szuka tancerki do salsy la, bachaty, tylko zdeterminowane partnerki, tel *********” to ściema. Nie był 36latkiem nawet 8 lat temu, kiedy po raz pierwszy zamieszczał to ogłoszenie, a 186 to chyba na obcasie! Skąd wiem, że to on? Po numerze tel, mam pamięć do szeregów cyfr, pamiętam wszystkie numery rejestracyjne swoich wozów, rodziców, chłopaków, sióstr, sióstr chłopaków dziewczyn i stalkerów. Jak mi przyszło zgłaszać na komendzie – nie pamiętałam marki ani koloru wozu, ale numer rejestracyjny i owszem. Po dekadzie pracy w wydziale komunikacji właśnie tak krzywi się pamięć.

Przeczytałam “Ślepnąc od świateł”. A także początek “Radia Armageddon”. Tak do jednej trzeciej początek. Czytam “Rok królika”. Zaparłam się, że akurat książkę Batorowej skończę, ponieważ traktuje o Ząbkowicach Śląskich i zahacza takoż o przeszłość dalszą, niż szarawy PRL.

W tym chorym świetle poranka niby niewyspana ćma tłucze mi się po głowie pytanie.

Dlaczego drukują Żulczyka i Batorową, a takiej oto damy jak dotąd nie wydrukowali? Wszak jej wpisy moim zdaniem są znakomicie lepsze od Żulczyka. Od Batorowej czasami. Książki o Japonii się bronią.

Dziecko zdecydowało, że to będzie zapłakany poranek. Jej prawo.