Leczą się myśli po jednym roku – czyli Żabiniec kwitnie…

Wiem, że tekst brzmiał nieco inaczej:

W rytmie zachodów, w słowach kamieni
W spojrzeniu ptaków, w mowie przestrzeni
Rodzi się spokój – mówią, po jednym roku
Leczą się myśli, mnie to nie bierze

ale dokonałam pewnego skrótu… Może za rok te myśli rzeczywiście na wsi by się uleczyły, ale póki co przeklinam sytuację, która zmusiła mnie do powrotu na wieś. Czego matka nie zrobi dla dzieci…

Jak tylko zaczęto ogłaszać restrykcje i liczby szybowały – odkryłam, że mieszkamy w dość parszywym bloku pośrodku dość paskudnego miasta. Że Ukraińcy twierdzili, że nic ich nie weźmie, bo oni się dezynfekują wewnętrznie – spoko, to było do przewidzenia. Ale że Włosi twierdzili, że to wszystko urojenia i problem to może mają na południu Włoch, ale oni są z północy, właśnie wrócili i tam nikt nie przejmuje się żadnymi zakazami, no nie będzie im władza zakazywała imprez. A jeszcze w weekend zamknięcia knajp – pamięta jeszcze ktoś, kiedy to było? – otóż w tamten weekend, co to już zakaz zgromadzeń, etc – to w mojej bramie odbywały się najmniej trzy huczne imprezy. Skoro imprezownie nieczynne – to logiczne, że na imprezę wybierze się blok najbliżej Rynku, prawda?

Zacisnęłam zęby, poryczałam się histerycznie i przeprowadzka stała się faktem. A na wsi, jak to na wsi o tej porze… kwitnie wszystko, co może i nie może. Podlewamy pokrzywy, bo chyba nas tu maj zastanie, więc będziemy mieć świeżutkie. Żaba wita się z ziemniakiem przesadzonym z doniczki… Przejechał całą drogę z nami, wygnaniec jako i my…

Krótki podgląd na kwitnące:

czereśnie

kalia

…chyba wiśnia, pewna nie jestem

Zdjęć ziemniaków brak, bo jeszcze nie kwitną. Droga Olitorio moja – bierzesz ziemnora z ‘oczkami’ i wsadzasz do ziemi, podlewasz ewentualnie, jak nazbyt sucho. Jak rzeczony ziemnor ma ‘oczka’ po przeciwstawnych stronach siebie – możesz go przeciąć i masz dwie roślinki. Też się zastanawiam – po co, bez ziemniaków mogę żyć. Ale Książę nie może. I Żaba ma z kim porozmawiać.

Niech to się wreszcie skończy, ja chcę do miasta, ja chcę do tych szajb małych i biednych, bo karmię się nimi i karmić się będę.

PS Jak Książę wrócił po słonia – to już na samym naszym piętrze dwa mieszkania były na kwarantannie sanepidowskiej. Tak, zgadza się, Włochom kazano usiąść na tyłku. Niespodzianka, prawda?