To już?

Znajome blogi milkną, raczej oczywiste – piszący muszą zająć się światem rzeczywistym – dotyczy to w szczególności matek i ojców – bo umówmy się, sobie możesz nie gotować i w tym czasie skrobać wpis, ale jakoś słabo poświęcić czas na pisanie, gdy progenitura głodna.

Zatem – na znajomych blogach coraz mniej notek, coraz mniej optymizmu.

Obiadu gotować muszę dwa razy więcej, połowa trafia za płot. Przy pierwszym strzale Ropuch dzielnie trwał przy Żabie, przybywał, bym się wyspała, przynajmniej raz na tydzień – więc mogę mu choć obiad machnąć. Czasem pamiętam, że mój ojciec ma też syna – ale zanim do smarkacza zadzwonię, to mi się odechciewa.

Ciasta odeszły w czasy nostalgii. W piekarniku znów chleb. Piekarz zachorował. A ciasta były jednak zbyt tuczące.

Byliśmy na ślubie. 10 minut w USC, pospieszne ukłony, wręczenie butelki [dla pana młodego] i kompletu Godne Grety [dla nadobnej panny młodej] i po wszystkim. Oczywiście obiad urządzali, ale tylko dla rodziny.

Żaba na stałe zostaje w domu. W sąsiednim przedszkolu połowa kadry chora, a w Żabim – dopiero dwie sztuki. W sensie potwierdzone testami. Ale w sąsiedniej grupie byli rodzice z potwierdzeniem choroby, którzy wysyłali dzieci, bo dzieciom nic nie było, więc trochę strach. Bo Kijanka jest wcześniak, wszystko przechodzi za bardzo, a miejsc w szpitalach brak.

Wiedzieliśmy, że tak będzie. Niemniej – zawsze gdzieś tli się nadzieja, że jednak tym razem uda się wykpić.

Trudno. Trzeba ścisnąć …się i pozbierać. Jeśli …kursor miga. Co jeśli? Jeśli ktoś coś, to jest strona kontaktowa. Dziergam, ale nie mam czasu ani światła do zrobienia zdjęć. Jakoś tym razem mniej we mnie optymizmu, poprzednio dostałam w kość i teraz już wiem, czego się boję. Ale ten strach nie ma znaczenia, będzie, co ma być.