Jest sobota, za oknem mrok, ruskie disco kaszle miarowo…

Przez ową miarowość przebija się dźwięk dzwonka przy furtce. “Ki diabeł?” pytam retorycznie, bo znów usypianie progenitury szlag trafił.

– Co jest?! – wrzeszczę przez lufcik, próbując bezskutecznie odzianą li tylko w piżamę dzieciarnię zagonić do łóżek.

– Poczta Polska! – gromki i obcy głos mi odkrzyknął.

?!?! SERIO???

– Pan poczeka minutkę! Dziewoje – kto pierwszy do taty? TATA TUP-TUP!!! – zachęciłam w obu językach, by się oddaliły, po czym w czapce i szaliku – oraz w japonkach, co sobie będę żałować! – pognałam do furtki.

– To jakaś pomyłka, ta sterta to z pewnością nie moje.

– Żadna pomyłka. To zaległe dwa miesiące.

– O mój smutku. Co z moją listonoszką?

– Nic pani nie wie?

– Panie, ostatnia chałupa we wsi i dwójka małych dzieci, nawet po chleb nie zdążę do piekarni, to skąd mam znać wieści?

– Ach. No. To tak ze dwa miesiące temu jakiś klient z tego nowego osiedla zamówił sobie opony letnie… i odmówił pomocy, a to trzecie piętro bez windy….

– Rozumiem. Odmówiła wniesienia, poszła skarga, awantura i rzuciła papierami… – wzruszyłam ramionami. Been there, done that, nic nowego pod słońcem.

– Co też pani? Zaczęła wnosić, po jednej – ale przy trzeciej coś jej strzeliło w kręgosłupie i leży od tego czasu na intensywnej terapii….

….i to już nie chodzi o równouprawnienie, że cham klient nie pomógł listonoszce.

….ani nawet o to, po gwizdek mu te opony na trzecim piętrze. Może chciał je wąchać. Albo na balkonie trzymać.

….ale bądźmy rozsądni. Ta listonoszka nie miała szans. Wiem, że kryzys nadchodzi, ale, ludzie, szanujmy się. Żadne pieniądze nie wrócą nam zdrowia. Żadna praca nie jest warta więcej, niż zdrowy kręgosłup.

Oby nic jej nie było. W sensie bardziej. Trochę brak mi słów.

A nowe kolczyki wyglądają jak poniżej, biały bez na tle jesiennego liścia.

Biel na Szkarłacie