Babskie gadanie

A: I wiesz, kolejny facet na psychoterapii, co się z nimi dzieje…

M: No nie wiem, może dojrzeli do tego, że czas coś zmienić?

A: Ale przecież tyle wieków nie musieli, a tu nagle co drugi…

M: Nie, że nie musieli, tylko nie było możliwości… A ilu się powiesiło, ilu wpadło w alkoholizm…?

A: Mówisz normalnie, jakby sobie nie radzili…

M: A ty sobie ze wszystkim radzisz?

A: Nie jestem facetem. I nie jestem na terapii.

M: Jeszcze.

A: Naprawdę mam wrażenie, że ci psychoterapeuci to ściema, że tam mógłby siedzieć manekin z wbudowaną maszyną “I jak się z tym poczułeś?” “I o czym to świadczy?” “Co chciałeś wtedy zrobić?”

M: Zasadniczo do tego się to sprowadza…

A: A z kumplem na piwo wyjść nie łaska?

M: Po pierwsze korona, po drugie – oni nie umią. Faceci. W słowa. Nie-męskie. To kobiety od wieków dzielą włos na czworo, każdą sytuację pod setką kątów obejrzą, przeanalizują…

A: To czemu analitykami rynków finansowych są faceci?

***

K: I w sumie to taka moda teraz, że każdy ma swojego shrinka…

A: W sumie to trochę lepiej brzmi, że całą pensję wydaję na shrinka, a nie na panią konserwator powierzchni poziomych…

K: I totalnie widzę, jak za pół roku będziemy rozmawiać nie, że moja Luba sprząta lepiej od twojej Leny, tylko że mój shrink ma lepsze papiery od twojego…

A: Chyba żółte!

***

R: I ona do mnie z tymi wszystkimi problemami, a ja nie wiem, po co, ona do mnie mówi o wszystkim, a ja przecież nic nie mogę zrobić, boże, te kobiety, twoja matka, wiesz, też wracała z pracy i do mnie mówiła…

A: O wypraszam sobie! Moja matka nie zajmowała się wiejskimi ploteczkami! Ona mówiła o sprawach ważnych z punktu widzenia rodziny!

R: No tak, tak, nie ma porównania, ale ona do mnie mówi, że ta umarła, tamten siedzi, a to nawet nie jej pociotek, to co mnie obchodzi, że siedzi, a jego krótkie nóżki, to ja mam tam gdzie pan może pana majstra… [tutaj wycinamy część tekstu, czasu upłynęło tyle, że niejaka Aksinia zrobiła obiad dwudaniowy, wstawiła ciasto do piekarnika, wreszcie Ropuch się zreflektował …] …a w ogóle to pójdę już, nikt mnie tu nie słucha, nawet Kijanka zasnęła…

A: Słucha – nie słucha, dwie i pół godziny minęły!

R: O w mordę, psa miałem na spacer zabrać!

Pobiegł do drzwi. W progu go zatrzymałam.

A: Opowiem ci żart, chcesz?

Wywrócił oczami jak primabalerina z Teatru Bolszoj.

R: Jak musisz?

A: Fajnie się tak gadało?

Parsknął śmiechem i pobiegł do psa.

O chrobotku będzie w inny czas. Na razie mój mech sobie ładnie rośnie. A w planach mam kolejną Triadę, z ciemnymi bratkami… Kawał roboty, mogłoby się oko uspokoić… Bratki poniżej. Na mchu. Po coś go mam, prawda? Ale może to tylko takie babskie gadanie.