Wsi spokojna, wsi wesoła…

Spod prysznica dla odmiany wywabiają mnie syreny. Dużo syren. I nie mają ogonów

Kijanka radośnie mi relacjonuje z parapetu: Łeło-łeło, mamusiu!

Sprawdzam. Cztery wozy straży pożarnej i dwa gazowych. Dzwonię do Xżęcia mojego.

– Kochanie, jak mi się każą ewakuować, to co mam brać?

– Kto ci każe?

– Czerwone łęło i gazowi…

– Ach… Wyłącz kocioł, bierz dziecko, błagam, pamiętaj o dziecku, w biurku za podręcznikami mam paczkę żelków, weź sobie

– Chowasz przede mną żelki?

– A dziwi cię to?

– Nie, ale czemu mi o nich mówisz?

– Cukier ci pomoże. I nie jedź za szybko. Kocham naszą córeczkę.

Jednak ewakuacji nie było. Weszłam w maliny, spojrzałam za płot. Łaps za telefon.

– Cześć Ropuch, a wy wiecie, że sąsiad powiększa sobie przestrzeń życiową?

– A o co chodzi?

– Wygląda, jakby sobie piętro dobudowywał.

– Skaranie boskie. Tylko człowiek na weekend wyjedzie, a ten już świruje. A jeszcze piątek sprawdzałem, że nic nie zgłosił, żadnego projektu.

A w ogóle to odkryłam, że jak częściej odkurzam to mniej trupów owadów znajduję. A w zasadzie to w tym roku zero. powoli przerzucam się n koraliki. Jeszcze kilka zawieszek z mini truchełkami, ale jak tak dalej pójdzie, to nowych nie będzie.

A może to po prostu mniej owadów? Tylko mrówki widzę.

A nie, jeszcze trzmiele. Bywają boskie.

Tak, trzmiele wyglądają jak świeżo wyprane. Widocznie niedaleko jest gniazdo. I to nowe pokolenie. Bo pszczółki wyglądają… no, zasadniczo, jak to kobiety na wsi, zajechane, ale do przodu…