Na rozgrzanie serducha – nie tylko róże

Odkąd Xżę musi oszczędzać zdrowie i mniej kawy pije – w kuchni króluje zapach senchy i uwierzcie, lepiej się komponuje z jesienią, niźli kawa.

Poza zieloniutką, jak świeżo skoszona trawa, senchą – na jesień polecam:

“Córka piekarza” Sarah MacCoy [od Okularnicy polecone 😉 ] – otulająca, miękka lektura. O okropieństwach wojny – ale nie tych najgorszych, o okrucieństwie granicy z Meksykiem – ale z zakończeniem wątku nie nazbyt drastycznym, o poszukiwaniu siebie i próbie robienia kariery – ale z narzeczonym czekającym grzecznie… [ nie neguję, że w czasie wojny byli dobrzy Niemcy – moja babcia opowiadała o takich. Owszem, uderzył prababkę w głowę kolbą karabinu, bo szmuglowała żywność dla dzieci, ale przecież nie zabił! A że była od tego ciosu głucha na lewe ucho – ale żyła, dobry Niemiec, nie zabił. Serio, nie kupuję opowieści, że wszyscy Niemcy ukrywali Żydów i cierpieli wraz z podbitymi narodami] – niemniej, lektura ciepła, spokojna, kobiety różnych pokoleń spotykają się w piekarni, w zapachu wypieków, pod koniec książki nawet zamieszczono przepisy, nie ma drastycznych opisów rodem z literatury obozowej, natomiast jest podnoszenie na duchu i wskazanie, że z każdej sytuacji znajdzie się wyjście, pod warunkiem, że zdecydujemy się, czego właściwie chcemy.

“Mock. Pojedynek” pana Krajewskiego. Oczywiście, że pisałam – i pamiętam! – że po Krajewskiego nie sięgnę więcej, bo to nie na moje nerwy. I sięgnęłam, a jakże. A to dla tej przyczyny, że autor łaskawie cofnął się w czasie i opisał młodość Mocka, pozostawiając w niedopowiedzeniu, co było potem. “Pojedynek” nie zawiera scen brutalnych, śmierć następuje ładnie i czysto, nawet opis wizyty w burdelu jest estetyzujący, przeskoków czasu nie stwierdzono, nawet skorpiony autor zostawił w spokoju, czyli z dala od Breslau. Czyta się lekko, przyjemnie, opisy zwyczajów pojedynkowych, studenckich nad wyraz ciekawe. A że ten główny bohater wcale nie musiał się nazywać Mock, że mógł to być ktokolwiek? Jakoś mi to nie przeszkadzało, łacina też nie kłuła w oczy.

Do damskich, spokojnych lektur dorzucam damskie pudełko – dzika róża [tak, jeden krzak róży mi zdziczał i takie śmieszne małe kwiatki wydał]

Serce Dzikiej Róży