Kontekst czyli o szczęściu

W poniedziałek rano nie wiem, czy jest większe szczęście od porcji parującej kawy. Aczkolwiek zasadniczo i pobieżnie od kawy wolę herbatę, że o czekoladzie wstydliwie zmilczę. W kontekście poniedziałku kawa jest synonimem szczęścia.

“Geografia szczęścia” Erica Weinera to właśnie opowieść o kontekście. Wiedzieliście, że poza rankingami są już poważne badania, do których zaprzęgnięto komputery, w których naukowcy próbują ustalić kto jest najszczęśliwszy i dlaczego? [liczące maszyny wyrzucają całe raporty sprzecznych danych – najszczęśliwsi są ludzie religijni, ale najszczęśliwszymi państwami są państwa laickie. Szczęśliwy jest Katar ze swymi petrodolarami – i szczęśliwy jest Butan, ze swym brakiem PKB. Szczęśliwi są indywidualiści – ale ludzie wychowani w pokorze tradycji na równi z nimi. Szczęśliwi są ci, co są zdrowi – a także chorzy. Wielki dramat w życiu nie wpływa na poziom szczęścia PO okresie żałoby. …stek bzdur, jeśli by mnie kto spytał.]

Niemniej – nie samymi badaniami autor się zajął. Otóż, jak na dzielnego Amerykanina przystało – spakował walizkę i ruszył w trasę po szczęśliwych państwach [zajrzał też do jednego nieszczęśliwego, Mołdawii].

I wiecie, że on nawet w końcu domyślił się, że czym innym jest szczęście dla Azjaty, a czym innym dla Islandczyka? Zasadniczo pop-kultura w wydaniu amerykańskim, lekka, łatwa i przyjemna, świata nie zmienia i życia czytelnika też raczej nie [choć Islandia kusi mnie coraz bardziej, tylko nie wiem, czy wytrzymałabym to zimno…]

Polecam – nie celem dokształcenia tylko otulająco.

Inna otulająca lektura to “Żony astronautów” Lily Koppel. Absolutnie pozytywna opowieść [z całą pewnością przypudrowana] o kobiecej solidarności, wsparciu i sile grupy. Kobiet. A także o pierwszym reality show Ameryki. Kiedy amerykańscy astronauci okrążali Księżyc, Ziemię, zasadniczo ścigali się z Rosjanami – ich żony w imię gigantycznego jak na owe czasu kontraktu z “Life” znosiły obecność reportera w chwilach startu rakiety, lądowania, w chwilach prywatnych pożegnań i powitań. Oprócz tego NASA nalegało na idealny wizerunek idealnych małżonek. I potem zdumiona żona czytała, jaki to niby wspaniały posiłek przygotowała dla powracającego z przestworzy ślubnego. Trzydaniowy z przytupem. A ona nawet piec nie umiała. A w dniu powrotu, żeby poczuł się normalnie, jeszcze mu kazała śmieci wyrzucić. Zmagały się z presją, ukrywając nałogi [kobiety wtedy nie paliły w miejscach publicznych], problemy [w zasadzie wszyscy astronauci skakali na boki i w zasadzie wszyscy o tym wiedzieli]. A jednak jest to bardzo otulająca opowieść. Wdowy stanęły na nogi, rozwódki dały sobie radę, jąkająca się – uleczyła się z wady, któraś stała się reporterką, któraś diwą telewizji. Polecam wszystkim kobietom w dołku.

A złota rybka też się poleca. Oby nikomu nie brakło kawy w poniedziałek.

Złota Rybka Kawy mf