Idzie zmiana nocna…

chować się po kątach – na pytanie Pani Hrabiny, gdzie się podziewam? Otóż, we własnym… cieniu. Tak, znam tu każdy kąt jak własny cień, wszystko w drobny mak – najpierw chciałam, by była zdrowa przed własnymi urodzinami, potem odchorowywałam jej urodziny, a teraz ona odchorowuje [wywuje?] …nie wiem, rzeczywistość ze śniegiem?

Zatem są ich dwie. Kolejny tydzień… mówią, że nie wolno tak… a ja wiem, że już nie wyglądam jak milijiony monet, aczkolwiek mam coraz krótszy lont.

Zatem, na rozpoczęcie kolejnego tygodnia – dziś były pierścionki dla Żaby – z czego ten z quasi perełką częściowo udziergała sama [po gwizdek mi manualne zabawy dla dzieci?]

A ciasteczka wcale nie są przypadkowe – Żaba z Kiją dzielnie mieszały, wałkowały i wykrajały. Nawet rodzynki dzielnie wciskały. Wszystko dla Świętego Mikołaja. [no i spoko, bo dla ludzi to niekoniecznie. Owszem, w stosunku do pierniczków jest progres o tyle, że da się ugryźć. Niemniej – nadal bardziej smakują jak chleb krasnoludzki niż cokolwiek innego. Znaczy- żwirek z kociej kuwet jest mniej wyczuwalny 😉 Ale to subtelne różnice, dla koneserów, rzekłabym]. Zostało mi półtora blachy. Może by sikorkom dosypać do smalcu?

…czy chciałabym zarobić gazylion? A można płacić liczbami urojonymi? I czy podatek byłby wtedy urojony?

Tak, Pani Hrabino, pierścionki tego typu mogę zrobić od ręki. A ciasteczka… czyżby Królowej Kier znów zabrakło? [przeczytałam Żabie nie tylko Alicję w wersji pełnowymiarowej, ale nawet Dorotkę od Oza… muszę zaturlać się do biblioteki, nie mam wiele więcej, Piotruś Pan został oprotestowany. To jest zasadniczo dobry trop, córeczko, unikaj Piotrusiów Panów…]