Rozczarowania Świąteczne

W zasadzie to źle, to nie tyle rozczarowania świąteczne – raczej rozczarowania zdjęciami.

I. Rodzice dzieci z grupy wysyłają życzenia na tle cudnych własnych choinek – normalnie, tak cudnych, jakby dzieci nie posiadali. A moja choina cudna, cała w papierowych ozdobach – jak uboga krewna z prowincji.

II. Freyka wysłała zdjęcie rodzinne, ona cała w czerwieniach, dziewczynki też z kokardkami i w purpurze, ślubny jej dumny i blady, w tle reniferki hasają – magia świąt na fakturę normalnie… “Też chciałam takie zdjęcie, wszystkie miałyśmy dla odmiany pasujące sukienki, koronki i kokardki… tylko mi nie mów, że nie mamy reniferków!” “Nie mamy. Na terapię też nie chodzimy. A w nich to już nawet ich terapeuta nie wierzy”

Laleczki papierowe polecam – bawiłam się cudnie. Ja. Nie moja pięciolatka. A jak już skończyłam i jej dałam do podziwiania, bo bawić to się tym za bardzo nie da – znalazła instrukcję. Ani jednej lali nie wykonałam zgodnie z wzorem. Ani. Jednej. Lali.

Z moją pięciolatką zasadniczo wszystko w porządku, po prostu nie doczytałam, że zabawka 8+. Na szczęście były jeszcze zwierzaki 3+ i Kija wspaniałomyślnie się podzieliła. Jak coś nie jest czekoladą to ona chętnie się dzieli XD

A potem na fali papieru i kartoników wyrezałam nożyczkami do paznokci i poskładałam – tu kleju nie ma – domek na kurzej łapce.

Stąd ten brokat na okiennicach – aby ślady po rezaniu ukryć.

Schodki, balkonik [tu nie widać, musicie mi wierzyć, bo już go nie ma…] te śmieszne, co wystają, starałam się, serio. I podobał mi się.

A wiecie, co powiedziała Żaba? “Mamusiu, ale ta łapka to ci za bardzo nie wyszła.”

Nie poryczałam się, jeszcze nie wtedy. Żona inżyniera, tak? Ja nie dam rady? Jestem żoną inżyniera, to wiem, że wszystkie problemy można rozwiązać. Brzydka łapka? Zrobimy nową…

Bardzo proszę, łapka druciana. [i miejsce po balkoniku, rip mój cudny, cudny balkoniku dla księżniczki 😉 ]

A wtedy mój aniołeczek spytał “Mamusiu, a nie ma takich gotowych? Bo strasznie długo ci to zajmuje. I się denerwujesz…”

Nie wiecie, kiedy ta faza nadmiernej szczerości dziecka się kończy?

Zasadniczo dramatu nie ma, domek miał służyć do zabawy i ewentualnie do zdjęć klimatycznych. Zresztą laleczki tak samo. O, znalazłam jeszcze zdjęcie balkonika!

Równie dobrze może to być gotowiec.

Nad cyklem o rurce usilnie myślę – samych dowcipów za mało – może dorzucę jakiś rys historyczny albo wiedzę techniczną.

W tej chwili zajmuję się zamawianiem domku z piernika – dla Żaby, smerfnego w grzybku dla Kijanki, a dla siebie – albo nawiedzony albo na kurzej łapce, trudny wybór.

Jak Wasze Święta? Przetrwaliście?

[ok, ostatnia scenka, bo pęknę – Xżę mój raczy morsować, lubi tak i już. Było na minusie w uj, więc pochwycił dziatwę – ubraną w kombinezony, bez obaw – i pogonił do ogrodu w śniegu się wytarzać. Luz. Dzieci też nawykły. A z kuchni mam widok na taras górny sąsiada. I widzę tego nastolatka, co do rodziców na święta przybył – jak w szlafroku i ze szlugiem w zębach – wyszedł o 14, bo słoneczno nadto widać grzało w nosek w łóżku – odetchnąć świeżym powietrzem… i jak na widok Xżęcia w śniegu cofnął się do pokoju po zegarek i włączył stoper.]