Taka ci to, tfu, sztuka

Zewsząd atakowały mię reklamy, że zjawiskowa, nieziemska, kosmiczna wręczy wystawa, że klimat i nastrój i w Waszyngtonie odniosła sukces i w Warszawie i na 100% będę żałować, jak nie pójdę.

Bilety tanie nie były. Więc się zawahałam, bo czasem miewam węża w kieszeni.

Wtedy zadzwonił Ropuch, że muszę, MUSZĘ zobaczyć.

Zignorowałam intuicję, która to właśnie włączyła alarm przeciwlotniczy.

Intuicja się obraziła.

Namówiłam Xżęcia mego, dzieci przezornie wysłałam do przedszkola, bo jakoś tak, choć obrażona, to intuicja wymruczała, żebym nie powiększała tej katastrofy.

Multimedialna wystawa van Gogha.

Fanką Vincenta zasadniczo nie jestem, na okoliczność, że jakby Theo przestał za niego rachunki płacić i artysta musiałby się zabrać do roboty, to może i by się mu główka poprawiła. Ale to poza sporem.

Multimedialna wystawa…

Wyobraź sobie:

wchodzisz do wielkiej sali. Zaciemnionej. Po ścianach “spływają” powiększone, czasem przemieszane obrazy van Gogha. Na środku podwieszony płaski kawałek architektury mniejszej, gdzie wyświetlane są skrócone, połowiczne i zasadniczo niepełne informacje o biografii van Gogha. W tle jakiś smętny aktor odczytuje fragmenty smętnych listów Vincenta do Theo.

I tak w kółko. Bez ładu i składu. Listy nie są połączone z tym, co widzimy, notki biograficzne też sobie hasają. Na szczęście są pufy, a nawet takie większe, prawie leżaki.

Dlaczego, u licha, ta wystawa zrobiła taką furorę? Żeby tam jakieś medytacje odprawiali, mantry śpiewali, ale nie. Żeby coś ciekawego, coś nowego w biografii… No wiem, że trudno coś nowego odkryć, ale… cokolwiek? Spadające płatki na obrazie kwiatów to jakby trochę mało.

Komu się podobało? Cóż. Wszystkim, którzy machnęli dobie selfiaczka, nagrali padanie płatków czy śniegu. Nie mój styl. Nie polecam. Widocznie mam inne podejście. Inną wiedzę. No i selfiaczki wciąż mi nie wychodzą.