Rocznicę mieliśmy, w sensie ja i Xżę mój. Podpisania cyrografu. Że niby on się będzie żelkami dzielił, a ja nie będę marudzić. Wyszło jak zwykle, ale przysięgaliśmy i podpisywaliśmy przed Kierownikiem USC, we wtorek w samo południe, a potem pojechaliśmy … Continue reading Kawaler do wzięcia?
Ogród Japoński Siruwia za Jelenią jest cudownym miejscem, ogrom włożonej pracy jest widoczny na każdym centymetrze kwadratowym, a jeśli w zwiedzaniu coś poszło nie tak, jest to mój osobniczy przypadek i winę ponoszę ja sama. Wytarabaniliśmy się z samochodu, widowiskowo … Continue reading Ogród Japoński czyli małe dziecko w innej kulturze
To może najpierw o natchnieniu, zanim zapomnę. Do przemyśleń natchnęła mnie wymiana komentarzy z miłym panem 365dni. Otóż w czasach, gdy przedszkolną panną byłam – nie było funduszy na setki zabawek w domu czy przedszkolu, tv była reglamentowana, a telefony … Continue reading Czytelniczy rzut na taśmę czyli o natchnieniu
Spojrzałam, co mi między kartami zalega, poza fiołkami, bratkami i stokrotkami różnych kształtów pałętały się płatki maku. Do zatopienia beznadziejne, miękkie to i jedwabiste, dramat. Po namyśle płatki przeobraziły się w taką oto miniaturkę. To jest rozmiar mojej dłoni, zresztą … Continue reading Siała baba mak czyli jak dobrze zna mnie mój Xżę…
Spod prysznica dla odmiany wywabiają mnie syreny. Dużo syren. I nie mają ogonów Kijanka radośnie mi relacjonuje z parapetu: Łeło-łeło, mamusiu! Sprawdzam. Cztery wozy straży pożarnej i dwa gazowych. Dzwonię do Xżęcia mojego. – Kochanie, jak mi się każą ewakuować, … Continue reading Wsi spokojna, wsi wesoła…
Aksinia: Cześć, Ropuch, twój syn ma dziś urodziny. Ropuch: A skąd, twój brat ma urodziny fafnastego. Aksinia: Ropuch. DZIŚ jest fafnasty. Ropuch: Mać! Dzięki, zapomniałem! Aksinia: Jak co roku od 30 lat… Jak matka. Dzwonię to tych bęcwałów, że drugi … Continue reading Powoli staję się własna matką – czyli wstyd…
To obojętne, panie nadwachmistrzu, w jakim burdelu pił pan zeszłej nocy, ja rozkazuję w ciągu godzin kilku – raport mi złożyć! Jak już raz na sto lat się wybiorę do teatru, to mnie potem prześladują teksty, więc jeszcze przez chwilę … Continue reading To obojętne panie nadwachmistrzu – czyli o numerach, które ostatnio popełniłam…
Kochanie, gdzie włożyłaś moje koszule/krawat w ciapki/wkrętarkę? Rozejrzyj się Słuchaj, ale tak często zmieniasz miejsce, że nie wiem, a nie mam czasu, gdzie, do licha jest… Ale jak ja potrzebuję włączyć gps, bo w mieście się zgubię, to jest szydera … Continue reading W jak… wkurzona żona?
Forma jest ważna. Formą można przekonać. Brakiem formy zniechęcić. Natrafiłam na wydawnictwo. One world. Wydało mi się obiecujące. Obok nazwiska autora zawsze odnotowane państwo pochodzenia. To sporo ułatwia. Może powinno mi dać do myślenia, że Polskę reprezentował Dehnal. Nie dało. W zamyśle miała to być literatura wysokich lotów, tak podejrzewam. A wyszło… “The aviator” Eugene Vodolazkin – sorry, “Zbrodnia i kara” została napisana jakiś czas temu i dodanie elementów bardziej ekscytujących, jak nieśmiertelność czy spojrzenie na Rosję z innej perspektywy – niewiele poprawia. “The sweet bean paste” – nagle się zorientowałam, że Japonia jednak jest dalej, niż na Marsie. Aczkolwiek … Continue reading Przerost formy nad treścią. Albo ambicji.
…na okoliczność, że progenitura trwa w uporze chorowania “Mamusiu, ja w sumie to lubię chorować… mogę jeść czekoladę i wszyscy mniej krzyczą” …mam wrażenie, że moja mamuśka, wchodząca w tryb berserk, jak tylko ktokolwiek odważył się kichnąć, miała lepsze podejście … Continue reading Meduza…
You must be logged in to post a comment.