“Hen. Na północy Norwegii” Ilona Wiśniewska

Sąsiad z wiertarką morderczo skrada sen

Na korytarzu ścigają się przedszkolaki sąsiadki, wpadają na wracającego po imprezie nastolatka, który rzuca za nimi wiąchę, nie kwiatów

Za oknem pojawia się kolejny dźwig, przyglądam się z zaniepokojeniem, co tym razem przysłoni mi powstające betonowe szkaradzieństwo

– Kochanie, a wiesz, że można kupić całkiem sporą chałupę za cenę używanego auta?

– Chyba w Norwegii!

– Skąd wiedziałeś? Pomyśl chwilę. Czysty las, czysta woda, do ludzi daleko, do nieba wysoko…

– Kobieto, skup się. Dom jest tani, niektóre to nawet darmo dają. Ale utrzymanie wściekle drogie…

– Ja dużo nie potrzebuję…

– Ale jeść trzeba.

– Ryby są.

– Tak, jak zarzucałem choinkę z 12 haków, to 12 ryb wyciągałem. Ale tam wszędzie skały, każdy skrawek normalnej gleby pod pastwiska, wiesz, ile kosztuje zboże? Wiem, że bez warzyw dasz radę – a bez chleba? Bez mięsa? Bez owoców?

– Jak się uprę…

– Wiem, że jak się uprzesz. Wiesz, jakie tam są temperatury?

– Będę chodzić w futrach z reniferów!

– Chyba podwójnych. Tam leje non stop. Nie leje – nap****. A potem zamarza. Tam są domy, które trzymają się tylko dzięki warstwie lody wewnątrz. Tam do najbliższego domu są dwa kilometry – ale w linii prostej, bo jak doliczysz górę to się robi siedem. I ta droga przez pół roku jest zamknięta. Kursują promy… taki prom, jak się spóźnia, to nie godzinę, tylko tydzień, bo przed orkanem się chował…

– Tam nie ma sąsiadów, rozumiesz? Nie ma bloków, smogu, chemii w jedzeniu…

– Szpitali, lekarzy, fryzjera, kawiarni… Spoko, ale wiesz? Tam nie ma słońca. Przez znakomitą większość czasu.

No tak, pokonał mnie. Bez słońca to ja się nie piszę, zdjęcia wychodzą niedoświetlone, ponure. A dla tych, co chcą przypomnieć o dniu polarnym – również nie, dziękuję. Dwa tygodnie wściekłego zapalenia spojówek, moje oczy tej imprezy nie wytrzymały. Jakbym nie wróciła, to bym musiała je sobie wyrwać z oczodołów.

Niemniej – “Hen. Na północy” pióra pani Ilony Wiśniewskiej wywołuje tęsknotę za wyprowadzką. W sposób absolutnie magiczny autorka opisała krajobraz, ludzi, dzieje – od palenia czarownic po koszmar z 1944. Nie zapomniała o dyskryminacji ludności rdzennej, o ich walce o jakiekolwiek prawa, opisała kolorowe murale w wymierającym mieście na końcu świata i hodowlę łososi. Naturalnie, zdaję sobie sprawę, że nie wytrzymałabym ani tygodnia w czasie nocy polarnej… wciąż – reportaż pani Wiśniewskiej jest tak magiczny, że mam ochotę spróbować. Szukam wzorów biżuterii Saamów, może coś wplotę…