“Harda” + “Królowa” pióra Elżbiety Cherezińskiej

Myślę czasem, jakby to było, gdybym podjęła współpracę z wydawnictwem. Człowiek dostaje paczki z książkami, nówki sztuki tylko dla niego! A potem weź tu człowieku napisz coś na temat jakiegoś bredzenia chorego na tyfus. Nie mam przekonania, bałabym się. Dlatego książki z biblioteki też się pojawiają, bo wolę z biblioteki – niż od wydawnictwa. Może zmienię zdanie, ale jeszcze nie teraz.

Pięć laleczek.

Laleczek nie będę przepoławiać, zatem musiałam podjąć decyzję – 4 czy 5. Jak zwykle w sytuacjach kryzysowych rzuciłam monetą. Zatem 5.

Z okładką żyć będę, ważne że wewnątrz czcionka czytelna.

Język wysokiej klasy – odpoczęłam od bełkotu.

Narracja wielowątkowa, postaci wielowymiarowe, nikt nie jest kryształowy i nikt nie wzbudza stuprocentowego obrzydzenia.

A sama fabuła po prostu pikna. Dodatkowo – prawdopodobna. Taki sen: gdyby Mieszko córę wydał za króla wikingów, gdyby ta córa była trzykrotną królową – zanim koronowano Bolesława. Gdyby była harda i pyskata, rysie na smyczy prowadziła i urodziła dziedziców tronów całej Skandynawii i Anglii jeszcze! Gdyby to było choć cieniem prawdy – pisaliby o niej sagi! I pisali. O Sigridzie Storaddzie [czy jak to odmienić], bo przecież Świętosława by nie wymówili, biedni skaldowie północy 😉 .

Opowieść jest niezwykła, oparta na przekazach sag właśnie, chciałabym, żeby była prawdziwa. Trochę romansu, sporo intryg, rozłupywane czaszki i krzywda wzgardzonych. Wszystko pani Cherezińska zawarła, w posłowiu jeszcze wytłumaczyła, co prawdopodobne, a co zmyślone [mniej więcej wytłumaczyła, nie wymagajmy, by warsztat odkrywała!].

Za co chciałam odjąć pół laleczki? Za zakończenie. Ale prawdą jest, że trudno utrafić we właściwy ton, gdy mowa o końcu życia, każdy czytelnik ma własny gust i to, co dla mnie było już ‘popłynięciem’, komuś może odpowiadać.

Polecam.