O rurce – wstępniak

W cyferki i daty nie umiem i nie lubię. W skrócie jest tak – mam 40 zim życia za sobą [wiecie, jak w dowcipie “I taka piękna i ponętna była, 20 wiosen miała” “Acha, a ty 40 jesieni”] i 2 miesiące treningów po 1 h tygodniowo.

Mało? Nie powinnam się wypowiadać?

Nie tak szybko.

W 2009 po raz ostatni wystąpiłam w stylu flamenco, potem było kilka, może 3 lata oriental flamenco – czyli jakoś w 2011, może 2012 uczestniczyłam w zawodach pole dance. Pierwszych w moim mieście. Zajęłam II miejsce w kategorii dla amatorek. Przez dwa lata przed zawodami trenowałam 3 razy w tygodniu po 1,5h. Miałam kaloryfer i zakwasy, wolałam ubrać kryjące ciuchy – bo mięśnie w połączeniu z siniakami wywoływały lekką sensację w autobusie. A bałam się, że zabiłabym się, gdybym prowadziła wóz – wiecie, to uderzenie bólu, gdy adrenalinka spadła, a jesteście w połowie drogi dopiero, a mięśnie odpuszczają, nagle, wszystkie…

To już lepiej brzmi, prawda?

Moją pierwszą trenerką była pani Anita Florczak, rewelacyjna tancerka tańca towarzyskiego. Aktualnie przebywa w Portugalii i zajmuje się czymś innym. Praca z nią była przyjemnością, pani Anita była stworzona do tańca.

Następna była pani Nikola Pawlak. Wspaniała trenerka, cudowna, silna kobieta. Dbała o bezpieczeństwo kursantek – jak już nikt po niej. Złapała mnie w locie, kiedy spadałam prosto na głowę, bo przeliczyłam się z siłami. Jestem jej za to wdzięczna, skończyć się mogło różnie.

A potem…

Potem była kontuzja, przeprowadzka, zmiana pracy, zmiana stanu cywilnego, 2 porody, jeszcze jedna kontuzja, ….pandemia…

Jakieś 10 lat mi zeszło na innych sprawach. Pomiędzy porodami próbowałam wrócić do formy, burleski, rurki w budżetowych szkółkach – bo tamta szkoła już nie istnieje.

I jestem z powrotem. Teraz to ja jestem najstarsza. Czy mnie to jakoś rusza? Niekoniecznie. Ja już się nie spinam, w zawodach nie wystartuję, mam luz. Czy tę trenerkę poleciłabym? Jeszcze za krótko chodzę. Będę jej pewna po roku. Na ten moment mam wrażenie, że jest lepsza w szarfach i kołach, a rurka to tak przy okazji.

Czy pole dance zmieniło moje życie? TAK. Ale to inna historia, którą można spokojnie włożyć w urban legend czy inne opowieści mchu i paproci.

Czy zapisałabym córkę? TAK, ale jest za smarkata, musi poczekać tak do 7 roku życia.

Czy polecam taki trening [bo jednak taniec to nie jest tak do końca]? TAK – ale nie wszystkim.

Jak na wstęp ta notka i tak jest za długa. Kto doczytał do końca – oto bonus – czekam na pytania o pole dance. Zaznaczam, że piszę tylko ze swego doświadczenia i absolutnie nie wdaję się w dyskusję, czy to z tańca bojowego, czy od odalisek i co sobie ludzie pomyślą.

Czekam na pytania, a humor będzie w następnych wpisach. Teraz treningów brak, zabijam czas [bo przecież kobieta zawsze ma za dużo czasu siedząc w domu 😉 ] robieniem nowych zdjęć. Chwilowo wystrzelałam się z pomysłów, ale efekty są jak poniżej. Sama nie wiem. Niby bawię się cudnie, ale.