Bajki nie dla moich dzieci

Nie, nie zamierzam pisać o Calineczce, ani innych smutnych tworach smutnego pana z Danii. Ja mu zasadniczo współczuję, że takie smutne życie, niezrozumienie i dlatego ten smutek się zewsząd, z każdego akapitu wylewa. Smutek jako taki nie jest zły – ale nurzanie się w nim i tworzenie opowieści, jak to główny bohater – a częściej bohaterka – z powodu przeznaczenia, predestynacji i braku jakiejkolwiek decyzji czy objawu silnej woli – jest skazany – no ja sobie wypraszam.

Wolę bajki okrutne od niepotrzebnie smutnych.

Tym bardziej, że bajki okrutne, oparte na folklorze, zawierają morał. Nieważne, jak pokręcony, ale jest. A bajki Andersena – nie. Sam smutek.

[Ostatnio Żaba żąda czytania, więc jako matka polka ruszyłam na podbój bajkolandii dla 3latków. Jesteśmy na wierszykach o Juleczku, co ssał kciuka i krawiec mu uciął. Paluszki. Mamusiu, co to krawiec? Taki pan, co szyje ubranka. To ubranka nie są ze sklepu? Są, ale najpierw ktoś je musi uszyć. I szyje krawiec właśnie. Twój pradziadek był krawcem męskim, obsługiwał ciężkie maszyny. To umiał uszyć sukienki? Nie, ale garnitury tak. Co to garnitur? …a już ilustracja z paluszkami na podłodze wywołała totalny chichot i radość. i stąd wiem, że Calineczka jest ohydą, której z własnej woli własnym córkom nie przedstawię. Najbardziej bierna, upiorna postać, o jakiej czytałam. Pomijając tę królewnę, co z pokrzyw, dziewczynkę z zapałkami…. swoją drogą, za co Andersen tak nienawidził dziewczynek, ja się pytam?]

Zatem, ulawszy trochę jadu – do brzegu. Jest taka autorka, Kelly Barnhill się nazywa, która pisze cudne bajki.

Dziewczynka, która wypiła księżyc – o dramacie, gdy dziecko jest odebrane rodzicom, jak oni sobie radzą, albo nie, o szaleństwie okradzionej z dzieciny matki, o tym, jak ojciec zakłada nową rodzinę, o smutku i magii… absolutny wyciskacz łez.

The Mostly True Story of Jack – o matkach jako takich, dobry i złych, o popełnianiu błędów, o bólu… no – i o changelingach 🙂

The Witch’s Boy – o sile instynktu samozachowawczego, o tym, jak dziecko potrafi stanąć na nogi mimo utraty najbliższego – i jak dorośli czasem nie potrafią

Iron-Hearted Violet – o brzydkiej królewnie, głupich, ograniczonych bogach, starym smoku i poświęceniu

Mrs Sorensen and the Sasquatch – ten ostatni to Yeti, jakby kto miał wątpliwości – o tolerancji, jej braku, o zmarnowanym w pewnym sensie życiu – w zasadzie nie jest to bajka, mimo baśniowej narracji, ale też jest świetnym kawałkiem

POLECAM wszystkie, co do jednej pozycje autorstwa tej pani. W baśniowej otoczce porusza najważniejsze tematy, a narracja jest tak pyszna, że kończąc jedną opowieść pożądam następnej, byle tylko pozostać pośród wspaniałych zabaw językowych, lekkości tonu i specyficznego humoru nie wspominając.

A wracając do tytułu – czemu nie dla moich dzieci? Umówmy się, jakby Żaba bystra nie była jest tylko trzylatką, jeszcze kilka lat.

Do tego czasu chyba jestem skazana na Samochwałę, Zosię, co dziurki nie zaszyła i tego biednego Juleczka, co stracił palce.